ΑΣΚΗΣΕΙΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΗΣ ΓΡΑΦΗΣ Β ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ ΣΤΑ ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ
«Η ΚΥΡΙΑ ΝΙΤΣΑ» Μ. ΚΑΡΑΓΑΤΣΗΣ
Υπεύθυνη καθηγήτρια: Βοναπάρτη Ελένη, Φιλόλογος
Η μουσική μας εμπνέει…
1. Μπορείτε να μας αφηγηθείτε ένα δυνατό «επεισόδιο» που συνέβη μέσα στην τάξη(δυσάρεστο ή ευχάριστο ίσως και κωμικό…) https://safeYouTube.net/w/rwQbb
Λοιπόν…πριν από δύο χρόνια, αποφασίσαμε να κάνουμε μια φάρσα στη δασκάλα μας. Το σχέδιο μας ήταν να «μπερδέψουμε» τις τάξεις έτσι ώστε η δασκάλα μας να νομίζει ότι μπήκε σε λάθος τάξη, αλλά η φάρσα μας είχε και δεύτερο μέρος. Άμα η κυρία καταλάβει τη φάρσα, τότε εμείς θα λέγαμε ότι έχουμε ξεχάσει τα πάντα, τετράδια, βιβλία, κασετίνες …που απλώς θα τα είχαμε κρύψει στο ντουλάπι, που είχαμε στην τάξη μας. Όλα αυτά τα σχεδιάζαμε για μέρες και ήρθε λοιπόν η μέρα που θα γινόταν η φάρσα.
Μπαίνει η κυρία μέσα λέει – γεια σας παιδιά – και βλέπει τα παιδιά της άλλης τάξη. Σοκαρισμένη βγαίνει από την τάξη και ξαναέρχεται μετά από λίγο και μας πιάνει στα πράσα τη στιγμή που βάζαμε τα τετράδια στο ντουλάπι, η κυρία χαμογελάει ελαφρώς και ξαφνικά λέει.. «απροειδοποίητο τεστ» και έτσι που ήμασταν χαμογελαστοί, όλα τα παιδιά αποκτήσανε ένα μουντό βλέμμα.
ΑΝΤΩΝΙΑΔΗΣ ΧΡΗΣΤΟΣ Β1
Πριν από δύο χρόνια, όταν πήγαινα έκτη δημοτικού, η δασκάλα μου μπήκε στη τάξη μας και μας ανακοίνωσε ότι η τελική μας εκδρομή ακυρώθηκε. Εκείνη τη στιγμή όλοι χάσαμε τα λόγια μας. Ήμασταν τόσο ενθουσιασμένοι για την εκδρομή, διότι θα πηγαίναμε για πρώτη φορά στο πλανητάριο. Η κυρία μάς είχε πείσει τόσο πολύ, που αρχίσαμε να κλαίμε!
Στο τέλος όμως, αφού μας είδε τόσο στενοχωρημένους, φώναξε στην τάξη «Πρωταπριλιά!». Τότε ανακουφιστήκαμε και γελάγαμε. Αυτή τη φάρσα δεν θα τη ξεχάσω ποτέ στη ζωή μου.
ΜΑΡΙΛΕΝΑ ΔΑΡΔΑΝΗ Β1
‘Οταν πήγαινα δευτέρα δημοτικού, έγινε ένα πάρα πολύ αστείο γεγονός. Ήταν άνοιξη του ΄15, η τελευταία ώρα της σχολικής μέρας. Το τμήμα μου τότε, ήταν μικρό, αλλά υπερβολικά φασαριόζικο. Ειδικά ο συμμαθητής μου ο Πέτρος είχε όρεξη για κουβεντούλα. Έτσι, αφού μιλούσε συνέχεια, η κυρία δεν μπορούσε άλλο! Σηκώθηκε από την έδρα, πλησίασε τον Πέτρο και του έβαλε ταινία στο στόμα. Αμέσως, όλη η τάξη άρχισε να γελάει. Ποτέ δεν θα ξεχάσω την έκφραση του Πέτρου, όταν η κυρία του έκλεισε το στόμα!
ΜΟΥΖΑΚΗ ΧΡΙΣΤΙΝΑ Β1
2. Ο συγγραφέας μικρός κάθεται στο θρανίο του, φαινομενικά παρακολουθεί το μάθημα αλλά το μυαλό του ταξιδεύει σε «άλλη γη σε άλλα μέρη»… Σας έχει συμβεί ποτέ αυτό; Μοιραστείτε το μαζί μας… σε ένα σύντομο περιγραφικό κείμενο https://safeYouTube.net/w/M4Qbb
Φυσικά και εγώ στο μαθηματικό μου θρανίο είχα αφαιρεθεί, πολλές φορές. Άλλες φορές σκεφτόμουν ότι δεν μου άρεσε το μάθημα, σκεφτόμουν το πόσο ωραίο είναι να πετάς στον ουρανό, με φανταζόμουν να είμαι πουλί, ένα μικρό πουλάκι και μαζί με το κοπάδι μου και να ταξιδεύω σε ζεστές χώρες. Ως παιδί βέβαια δεν σκεφτόμουν μόνο αυτά, σκεφτόμουν πιο ασήμαντα και αν θέλετε «χαζά» πράγματα, όπως τι φαγητό έχει να φάμε το μεσημέρι, αν το φτιάξει η μαμά ή η γιαγιά (μην το πείτε στην μαμά αλλά η γιαγιά μου μαγειρεύει καλύτερα), αναρωτιόμουν αν η κυρία…θα έβαζε γλώσσα μέσα της …και θα μας άφηνε να μιλήσουμε και άλλα τέτοια.
Γιατί;… Μάλλον βαριόμουν παραπάνω από,τι θα ΄πρεπε στο μάθημα. Έτσι άφηνα το μυαλό μου ελεύθερο να καλπάζει μέσα στην μαγική και παιδική φαντασία μου. Τώρα, βέβαια, αφαιρούμαι πιο συχνά!
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΑ ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΑΟΥ Β2
Όταν ήμουν 10 χρονών και πήγαινα Τετάρτη Δημοτικού, το μυαλό μου «ταξίδευε» συνεχώς στην ώρα του μαθήματος. Η δασκάλα μου, το καταλάβαινε και μου έκανε παρατήρηση. Μόλις πήγαινα στο σπίτι για να διαβάσω, δεν θυμόμουν τι ασκήσεις μας είχε βάλει, γιατί δεν παρακολουθούσα στο μάθημα . Το μυαλό μου «ταξίδευε» μακριά, σκεφτόμουν διάφορα πράγματα, όπως τι θα μπορούσα να κάνω στον ελεύθερό μου χρόνο.
Η δασκάλα μου, «η κυρία Νάνσυ» όπως λεγόταν, αποφάσισε να καλέσει την μητέρα μου στο σχολείο, για να συζητήσουν αυτό το θέμα. Η μητέρα μου το συζήτησε μαζί μου, αλλά δεν φάνηκε να θύμωσε. Εγώ από τότε, αποφάσισα να συγκεντρωθώ και να μην ξαναχαζέψω, γιατί ρεζιλευόμουν και στην τάξη που δεν έγραφα τις ασκήσεις μου. Έτσι από εκείνη την ημέρα, έγινα ακόμα καλύτερη μαθήτρια και χαίρομαι για αυτό.
ΔΗΜΗΤΡΑ ΠΑΛΛΗ Β2
Αχ το σχολείο, ένα τόσο ωραίο μέρος με χαρά και πολλά γέλια αλλά όχι όλα τα παιδιά νιώθουν τι νιώθω εγώ. Βέβαια και εμένα μερικές φορές το μυαλό μου φεύγει και πάει σε μέρη μακρινά, όπως τότε. Ήτανε Παρασκευή και τελευταία ώρα είχαμε Γεωγραφία, το μόνο μάθημα που δεν απολαμβάνω. Η καθηγήτρια μας μιλούσε για τα υπέροχα τοπία της γης και εμένα το μυαλό μου φαντάστηκε το ιδανικό μέρος που θα ήθελα να βρίσκομαι.
Ήταν ένα μεγάλο λιβάδι κοντά στους πρόποδες ενός βουνού. ‘Ηταν γεμάτο με λουλούδια μέχρι την άκρη του ματιού μου, καθώς υπήρχε μια μικρή καλύβα στην μέση εκεί και ένα μικρό ποταμάκι, χωρίζοντας το λιβάδι σε δύο μέρη, το ένα γεμάτο λουλούδια και το άλλο άγρια ζωή. Τίποτα καλό δεν κρατάει για πάντα, αφού μετά από λίγο χτύπησε το κουδούνι για να φύγουμε. Ούτε που κατάλαβα πως πέρασε μια ολόκληρη ώρα.
ΚΟΥΓΙΑΣ ΔΗΜΗΤΡΗΣ-ΔΩΡΟΘΕΟΣ Β2
Μια μέρα στο μάθημα της Ιλιάδας είχα αφαιρεθεί. Σκεφτόμουν διάφορα πράγματα, όπως τι έπρεπε να διαβάσω για την επόμενη μέρα. Επίσης σκεφτόμουν το κορίτσι που είχα ερωτευτεί. Την λένε Έλενα, το μαλλί της είναι καστανό ξανθό, τα μάτια της γαλάζια. Είναι πανέμορφη! Ακόμα, εκείνη την μέρα είχα αγώνα στο handball και συλλογιζόμουν τι μπορούσα να κάνω στην άμυνα ώστε να κερδίσουμε.
Καθώς σκεφτόμουν όλα αυτά, με πλησιάζει η καθηγήτρια και μου ζητάει το γραπτό μου. Ενώ εγώ προσπαθούσα να βρω μια λύση, βλέπω μια φίλη μου πίσω από την καθηγήτρια που μου έκανε νόημα να δω κάτω από το θρανίο μου. Έβαλα το χέρι μου κάτω από το θρανίο και έπιασα ένα χαρτί. Το έβαλα πάνω στο θρανίο και φωνάζω την καθηγήτρια για να της το παραδώσω. Η φίλη μου είχε γράψει τις απαντήσεις στο τεστ της ημέρας.
ΙΩΑΝΝΙΔΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ Β1